همشهری - رسول بهروش: در این میان به‌طور جسته و گریخته اخباری از اردو بیرون می‌آید مبنی بر اینکه برخی ملی‌پوشان اصلا ویلموتس را قبول ندارند و او را برخلاف کارلوس کی‌روش، چهره‌ای مقتدر و کاریزماتیک نمی‌دانند. آنها می‌گویند مرد پرتغالی با جنگجویی‌هایش به بازیکنان انگیزه می‌داد، اما خونسردی مارک ویلموتس باعث شده نوعی بی‌تفاوتی در تیم رخنه کند. شاید بیان این حرف از زبان منتقدان و روزنامه‌نگاران اشکالی نداشته باشد، اما اینکه خود بازیکنان هم اعتراف کنند برای جنگندگی در تیم ملی نیاز به تحریک و داد و فریاد دارند، واقعا غم‌انگیز است.
سؤال اینجاست که آیا پرچم سه رنگ ایران و نام بزرگ این سرزمین هشتادوچند میلیون نفری کافی نیست تا برخی از این حضرات تکانی به‌خودشان بدهند و جانانه مبارزه کنند؟ آیا حتما یک نفر باید بیرون از زمین یا داخل رختکن آنها را به سمت جلو هل بدهد تا زحمت بکشند و برای این سرزمین عرق بریزند؟ مگر عراقی‌ها که آنطور جانانه در زمین جنگیدند، مربی دعوایی و هیجانی دارند؟ کاتانچ نه‌تنها ماه‌هاست حقوق نگرفته، بلکه صراحتا از سوی فدراسیون فوتبال عراق تهدید به اخراج شده و قاعدتا باید از کف اعتبار نزد شاگردانش برخوردار باشد، اما دیدیم عراقی‌ها چطور برای کشورشان مبارزه کردند و شاید اگر بازی با ایران ۹۰دقیقه دیگر هم ادامه داشت، آنها همینطور به تقلا ادامه می‌دادند.
عاجزانه از ملی‌پوشان گرامی تقاضا می‌کنیم اینقدر در خفا و عیان از بی‌عرضگی ویلموتس حرف نزنند و جای خالی کی‌روش را یادآوری نکنند. اینها عذر بدتر از گناه است، تف سر بالاست. گرچه تأثیر خلق‌وخوی مربی روی روحیه تیمی را نفی نمی‌کنیم، اما در عین حال از فوتبالیست‌های گرامی ممکلت‌مان انتظار داریم همانقدر که برای یک مربی خارجی مایه می‌گذاشتند و حالا رفتنش را عامل رخوت تیم می‌دانند، برای نام و پرچم کشور هم احترام قائل باشند و لااقل حالا که کار بیخ پیدا کرده با همه وجود بجنگند.
قدیم‌ترها حتی بازی با برچسب «تیم محل» هم انگیزه حیرت‌آوری به بازیکنان می‌داد؛ طوری که بچه‌ها در زمین خاکی یا روی آسفالت خودشان را تکه و پاره می‌کردند که نشان بدهند پرچم محل‌شان جلوی غریبه‌ها بالاست، حالا چه کنیم با تعصب و خوش‌غیرتی بعضی از فوتبالیست‌های میلیاردی که بهانه باخت‌های اخیرشان، غیبت کی‌روش و دادو فریادهای این شهروند پرتغال است؟ ما را به چه می‌فروشید رفقا؟
نظر شما